گفت و گو با سام نظری ، بازنشسته و پیشکسوت شرکت پایانه های نفتی ایران

سام نظری متولد 1341 هستم و در سال 1363 در اهواز استخدام شدم ، آن زمان خارگ زیر مجموعه مناطق نفتخیز جنوب بود ، در ابتدا جذب اداره خوردگی فلزات استخدام شدم و چند سالی در آن اداره اشتغال داشتم و بعد که شرکت پایانه های نفتی ایران شکل گرفت به اداره خطوط لوله رفته و ادامه خدمت دادم و نهایتا تا زمان بازنشستگی نیز افتخار خدمت در اداره مخابرات را داشته و در کنار همکاران ارجمند و با صفای آن اداره خدمت کردم و پس از ۳۸ سال سابقه ، نوبت بازنشستگی به ما رسید .

 

در سال های دورتر و حتی در طول جنگ تحمیلی امکانات ایاب و ذهاب جهت رفت و برگشت کارکنان بسیار عالی بود و از این بابت رضایت داشتم ولیکن بابت حذف تعاونی ها و فروشگاه ها در سطح وزارت ، کسر تعداد روزها و نوبت های تسهیلات خدمات گردشگری ، عدم پرداخت حق جنگی به کارکنان شاغل در جزیره خارگ و حذف آموزشگاه های شرکت ملی نفت نارضایتی شدید بین کارکنان بوجود آمد و بنده هم از این موضوع مستثنی نیستم .

 

ما در شرایط بسیار بد جنگی در خارگ حضور داشتیم و هیچگاه اجازه ندادیم که موضوع انتقال نفت متوقف شود و انتظار داشتم بخاطر این همه زحمات که هر روز زیر بمباران به ما تحمیل می شد ، یکی از فرزندان مان را مطابق قانون قدیم نفت در این صنعت استخدام می کردند که متاسفانه این موضوع بعنوان یک آرزو برای بنده تبدیل شد .

 

از کار خودم رضایت داشتم چون در تمام این سال ها سعی کرده ام که هر کاری که به من واگذار شده را با عشق و علاقمندی انجام دهم و توانستم که در جهت اهداف سازمانی موثر باشم .

ولی امروز که فکر می کنم می بینم اگر شرایطش پیش می آمد و فضا و امکانات لازم به صورت کامل در اختیارم بود می توانستم اثرگذارتر باشم . 

 

بهترین خاطره این است که در شرایط بسیار وحشتناک جنگ کارمان را با تمام وجود انجام می دادیم و تسلیم دشمن نمی شدیم و این روحیه خیلی ارزشمند بود و بدترین خاطره شهادت عزیزانی بود که در کنار ما بودند و همچنین تخریب و آسیب های فراوانی بود که به زیر ساخت های شرکت وارد می شد .

 

آنچه را به تجربه در طی این سال ها آموختم این است که با کمبود امکانات هم می توان با اتکا به نیروهای متخصص و کارآمدی که در شرکت است ، کارهای بزرگی انجام داد .